News

Op 4 en 5 juni is het weer zover: het FIS congres in Veldhoven – dé plek waar financials uit het middelbaar en hoger onderwijs samenkomen om kennis te delen, nieuwe inzichten op te doen en met collega’s in gesprek te gaan.

Het is maandagochtend. Een nieuwe werkweek staat voor de deur, maar in plaats van frisse energie voel je de druk van een lastige planning die op je wacht. Klinkt dit bekend? In de publieke gezondheidszorg, waar de personeelskrapte steeds nijpender wordt, is het maken van een sluitende planning vaak een ingewikkelde puzzel. Het gevoel van "roeien met de riemen die je hebt" overheerst. Maar wat als het anders kan? Wat als je grip krijgt op je planning en echt het verschil kunt maken?

Met sectorspecifieke planningssoftware kun je vooruitkijken. Het geeft je inzicht in de capaciteit van vandaag én de toekomst, zodat je tijdig kunt anticiperen op veranderingen. Denk aan een fusie, een wisselend aantal kinderen op scholen, of andere factoren die de zorgvraag beïnvloeden. Deze proactieve aanpak verandert dat gevoel van achter de feiten aanlopen in een strategie waarmee je echt het maximale uit je capaciteit haalt.

“We willen eerst volledig zicht hebben op onze processen.” “Onze organisatie is er nog niet klaar voor.” Herkenbare overwegingen? Je bent niet de enige. Veel organisaties stellen het werken met planningssoftware uit, uit angst om niet ‘perfect voorbereid’ te zijn. Maar wat als we je vertellen dat het andersom werkt? Juist door te starten met een slimme planningstool, creëer je rust, inzicht en professionaliteit. Het geheim zit in het simpelweg beginnen.

Volwassenheid komt niet vanzelf. Net zoals mensen moeten ook organisaties binnen de publieke gezondheidszorg bewust groeien en ontwikkelen. Gelukkig bestaat er een handige routekaart die daarbij helpt: het Volwassenheidsmodel voor Capaciteitsplanning.

Wanneer commerciële organisaties te maken krijgen met achterstanden wordt dit vaak snel opgelost. De klanten lopen vanzelf naar een concurrent. Voor overheidsorganisaties is dit anders: zij kennen natuurlijk geen concurrentie. Toch worden ze wel degelijk verantwoordelijk gehouden voor achterstanden. Zo kunnen sinds 2009 dwangsommen worden opgelegd en bij ernstige problemen wordt de organisatie onder de loep genomen door de politiek. Hieruit volgen veelal ad-hoc oplossingen om de ontstane problemen zo snel mogelijk weg te werken.